In deze column wil ik een volstrekt onderbelicht probleem aanstippen. Dat probleem heeft te maken met de combinatie tussen BTW en toeristenbelasting. Deze twee heffingen zijn voor recreatieondernemers niet vreemd. De samenhang tussen beide klinkt in eerste opzicht misschien wel opmerkelijk.
Met dagtekening 30 januari 2017 of 28 februari 2017 vallen de WOZ-beschikkingen en de daarop gebaseerde aanslagen weer bij menigeen in de bus. In de afgelopen jaren daalden de waardes van de gebouwen. Desalniettemin ste-gen de jaarlijkse lasten in veel gevallen fors.
Is een recreatiewoning een woning of een verblijfsobject? Het verschil lijkt slechts marginaal. Toch heeft het zeer verstrekkende financiële consequenties. Als een recreatiewoning als een woning wordt aangemerkt, krijg je de aanslag vanwege de eigendom van de woning tegen het woningentarief en geen aanslag vanwege het feitelijk gebruik
De kranten staan de afgelopen weken vol over de als maar stijgende aanslagen Toeristenbelasting. De aanslagen liggen inmiddels duidelijk boven de pijngrens van menig recreatieondernemer. Het valt mij daarbij op dat het vaak gaat over de alsmaar stijgende tarieven. Bij al die discussies wordt echter niet zelden aan een heel simpele vraag voorbij gegaan.
In de praktijk zie ik met een zekere regelmaat procedures voorbij komen over de permanente bewoning van recreatiewoningen. Na jarenlang niets gedaan te hebben en de permanente bewoning oogluikend te hebben toegestaan willen gemeentes dan ineens handhavend gaan optreden. Niet zelden wordt daarbij gedreigd met de verbeurte van dwangsommen. De vraag is en blijft echter of dat allemaal zomaar kan.
Sinds 1 juli 2016 hebben recreatieondernemers weer de nodige flexibiliteit bij inzet van seizoenskrachten. De ondernemers leken deze flexibiliteit te verliezen met inwerkintreding van de Wet Werk en Zekerheid per 1 juli 2015. Dat had te maken met een nieuwe `ketenbepaling` die tot gevolg zou hebben dat tijdelijke seizoenkrachten eerder een vast contract zouden krijgen.
In één van mijn eerdere colums besteedde ik reeds aandacht aan deze problematiek. In de praktijk merk ik dat hier nog steeds veel te weinig aandacht aan wordt besteed, met alle consequenties van dien. Op recreatieparken staande stacaravans en chalets worden zeer regelmatig overgedragen via een normale koopovereenkomst. Gaat daarmee echter de eigendom wel over. Het antwoord is simpel: neen. De stacaravan of het chalet is bestemd om daar duurzaam te blijven staan en is daarmee ingevolge vaste jurisprudentie onroerend. Dit geldt zelfs als er nog wielen onder de stacaravan zitten, waarmee het object theoretisch verplaatsbaar is.
In de afgelopen twee jaar treft u in elke uitgave van de RekreaVakkrant een column van mijn hand aan. Uit de reacties vanuit het land merk ik dat ze veel gelezen worden. Vaak gaan de columns over fiscale onderwerpen: over besparingen die gereduceerd kunnen worden in de sfeer van de WOZ (discussie over woningen/niet-woningen), over de Toeristenbelasting, de Forensenbelasting of de rioolrechten. In mijn dagelijkse praktijk zie ik dat in die sfeer door belastingplichtigen nog steeds enorme besparingen bereikt kunnen worden. Niet zelden lukt het daarbij zelfs de in het verleden opgelegde aanslagen ambtshalve verminderd te krijgen.
In de dagelijkse praktijk word ik met een zekere regelmaat benaderd door campingexploitanten die last hebben van de overheid. De toch al onder druk staande resultaten worden nog eens extra negatief beïnvloed doordat de overheid mensen met campers tegen uiterst marginale tarieven laat verblijven op afgescheiden terreinen. Steevast is dan de vraag: Mag dat zomaar? Is hier iets aan te doen?
In het kader van deze column publiceer ik regelmatig artikelen over te realiseren besparingen op het gebied van de WOZ, de Toeristenbelasting en de Forensenbelasting. Op dit moment wacht ik op uitspraken in een aantal zeer principiële proefprocessen. In mijn columns in het volgend jaar kom ik daar graag weer op terug.
